De mannen en vrouwen van 1997:Henk Lokhorst De laatste schaatser binnen de wedstrijdlimiet

Henk Lokhorst

1947

Woonplaats: Utrecht

Beroep: Hoogleraar hematologie VU mc

Gehuwd, twee kinderen

Pas op mijn 37e jaar ben ik begonnen met de schaatssport. Als toerrijder nam ik deel aan de Elfstedentochten in 1985 en 1986 en daardoor raakte ik verknocht aan het schaatsen. Via de baancompetite op de Vechtse banen in Utrecht promoveerde ik na een aantal jaren naar de landelijke marathoncompetitie. In het seizoen 1996-1997 was ik goed in vorm en na jarenlang trainen ging een grote sportieve wens in vervulling om als wedstrijdrijder te starten in de Elfstedentocht.

De start van de Elfstedentocht verliep dramatisch, door al het geduw en getrek na het startschot viel mijn bril viel af ook raakte ik hierbij mijn bidons kwijt. Al met achterstand begon ik met hardlopen. Zo goed als ik kon probeerde ik de achtervolging in te zetten op het peloton. Na mijn schaatsen aangetrokken te hebben voelden de eerste kilometers op het ijs verschrikkelijk. Het was donker en ik moest er helemaal inkomen. Pas toen het een beetje licht begon te worden begon ik er weer in te geloven.

De groep waarin ik schaatste reed voor mijn gevoel te langzaam. Onderweg ben je aan het rekenen en probeer je te zoeken naar het ideale tempo. Ik wist dat het krap zou worden en dat ik alles op alles zou moeten zetten om het te halen. Na een tijdje ben ik bij

Workum gedemarreerd uit de groep. Op weg naar Dokkum zag ik de kopgroep tegemoet komen, daardoor wist ik dat ik nog een goede kans had om binnen de tijd te finishen.

Na Bartlehiem in de richting van Oudkerk verloor ik de aansluiting met het groepje waar ik na Harlingen kilometers lang ingereden had. Helemaal kapot was ik en kon nauwelijks meer een slag maken. Onderweg had ik nauwelijks iets gedronken of gegeten omdat ik dat niet zelf geregeld had. Alleen van Willem Westerveld heb ik iets in de buurt van Warns gekregen. Onderweg was verder niets te krijgen. Op de Murk kwam er een motorrijder naast mij rijden en hij zei: “Het kan nog, zet hem op” Daar kreeg ik zo’n moraal van dat ik op de Bonkevaart vol kon sprinten om binnen de limiet te blijven.

Nog geen minuut nadat ik gefinisht was, bleek de limiettijd te zijn verstreken. Inmiddels zat ik op een bankje en zag de groep buiten de limiettijd finishen. Uit deze groep was ik dus op tijd weggereden. Ik was zeer blij dat ik het gehaald had en vond het sneu voor de groep achter mij dat het niet gelukt was. Achteraf gezien stel ik vast dat het geluksgevoel dat ik ervoer na het finishen in de de Elfstedentocht van 1997 een hoogtepunt is in mijn leven.

Als ik het soms moeilijk heb, denk ik terug aan het moment met die motoragent. Dat het lukte toen om door te gaan, dan zal mij dat ook nu lukken, daar denk ik dan aan!

Tot 2010 ben ik als marathonschaatser op landelijk wedstrijdniveau actief geweest. Inmiddels doe ik het relatief wat rustiger aan. Ondanks dat ik de pensioengerechtigde leeftijd al ruimschoots bereikt heb leid ik in het VU MC een onderzoek in mijn vakgebied. Net als in de sport is ook hier, doorzetten en de overtuiging dat zal lukken van groot belang."

Lees alle verhalen in:

It giet oan, zei Kroes

Elfstedentocht 1997: Het verhaal van 127 wedstrijdrijders

auteur: Mark Hilberts

ISBN: 9789082205220