De mannen en vrouwen van '97: Gretha Smit

Gretha Smit

Leeftijd in 1997: 21 jaar

Veelingen

Verkoper Haico Bouma schaats en skeelersport

Samenwonend

Gretha:

“In de jaren tachtig heb ik al klein meisje voor de buis gezeten om naar de Elfstedentochten in 1985 en 1986 te kijken. Pas na het zien van het NK natuurijs in 1994 in Giethoorn, waar wij toevallig aan het schaatsen waren zijn mijn zussen en ik enthousiast geworden voor het marathonschaatsen. Voor het schaatsen deed ik niets speciaal wat betreft training. Veel skeeleren en fietsen, maar met schema’s werkten we niet echt. De Elfstedentocht in 1997 vond plaats aan het begin van mijn carrière als marathonschaatsster. Ik was twintig jaar en had voorafgaand aan de Elfstedentocht nooit een wedstrijd langer dan 80 kilometer. Die hele Elfstedentocht was eigenlijk een groot avontuur! In die tijd was Buiter Beton mijn sponsor. Die had de zaken wat betreft ravitaillering goed geregeld. ‘Drama’, zo voelde het hardlopen na de start op weg naar het ijs. Kop over kop met Jenita schaatsen we op weg naar Sneek. Op het Slotermeer botsten we op een soort takkenbos die vanaf de walkant een beetje over het ijs hing. Afspraken over tactiek hadden we vooraf niet gemaakt. Het parcours kende ik ook niet. Soms is het misschien ook maar beter als je er onbevangen in gaat dan om je vooraf druk te maken over dingen die je toch niet in de hand hebt. Hoe ik lag in de wedstrijd, dat wist ik niet. Op het noordelijk deel van de route, voor Bartlehiem sloot de groep waarin ik reed aan bij de groep van Klasina Seinstra. Op dit punt in de wedstrijd kreeg ik door dat ik om de winst kon strijden. Daarbij wilde ik het niet op een sprint laten aankomen. Klasina was snel in de sprint, dat wist ik.

Wanneer ik demarreerde hielden de mannen zich een beetje in. Echte inzinkingen heb ik niet gehad onderweg. Alleen die wind, daarin moest je op die dag niet alleen in komen te zitten. Na de finish van de Elfstedentocht was ik dolblij. Als tweede eindigen is een goed resultaat zeker als ik terugdenk dat ik toen nog maar twintig jaar was. Ik heb voor goede ploegen gereden en later op de langebaan ook mooie dingen meegemaakt zoals de Olympische Spelen. De herinnering aan de Elfstedentocht komt elk jaar wel een keer terug. Samen met Klasina en die groep kerels schaatsend over de Blikvaart en de Dokkumer Ee, op weg naar Leeuwarden. Het voelt heel goed dat ik de Elfstedentocht heb mogen rijden. Als ik er maar kom spookte het door mijn hoofd, ik moet het halen! De Elfstedentocht was op een zaterdag en maandag moest ik weer gewoon aan het werk. Helemaal kapot begon ik toen aan die werkdag.”