De mannen en vrouwen van '97 Nummer 4 en 3 Jenita Hulzebosch-Smit en Baukje Bron

Jenita Hulzebosch-Smit

Leeftijd in 1997: 23 jaar

Loozen

Tandartsassistente

Getrouwd, twee kinderen

In 1995 laten de ‘Smitjes’ voor het eerst van zich spreken in het vrouwenpeloton als Gretha op het Ermerstrand Nederlands Kampioen op natuurijs worden. Jenita en Gretha Smit zijn afkomstig uit het Overijsselse Rouveen en hebben voordat ze actief worden in de schaatssport al een succesvolle reputatie opgebouwd in de skeelersport.

Van vaste trainingsschema’s moet ze niets hebben, op gevoel hard trainen was het devies. ‘Gewoon je eigen ritme aanhouden.’ Speciale voeding vond ze maar niets, ‘gewoon appels en bruinbrood’, dat was voldoende.

Tijdens de het NK-natuurijs dat enkele dagen voor de Elfstedentocht van 1997 wordt gehouden is Jenita Smit in vorm en weet mede dankzij goed ploegenspel Klasina Seinstra in de sprint af te troeven. Een dag later, op oudejaarsdag slaat het noodlot toe en krijgt Jenita een stevige griep. Jenita, die inmiddels getrouwd is met marathonschaatser Erik Hulzebosch ziet de Elfstedenkoorts ook oplopen. Het advies van een arts om niet te starten in de Elfstedentocht legt Jenita naast zich neer. Het risico neemt ze mede omdat ze de kans op een volgende Elfstedentocht tijdens haar schaatsloopbaan klein acht. Afspraken met Gretha maakt ze niet, het wordt ieder voor zich in de Elfstedentocht.

‘Het was zo mooi, in Bolsward met al die zwaaiende mensen. Gigantisch, ik wist niet dat mensen zo gek konden zijn’, laat ze later optekenen. Ondanks de koorts weet ze zich in de wedstrijd tot vlak voor de finish op de derde plaats te handhaven. Vlak voor de eindstreep gaat ze rechtop staan en zwaait wat naar het publiek. Op dat moment wordt ze nietsvermoedend in volle vaart gepasseerd door een groepje met daarin Baukje Bron. Niet alleen Jenita is dit ontgaan, maar ook de jury en daarmee wordt door de organisatie een blunder begaan die pas na enkele dagen rechtgezet wordt. Ondanks pogingen van diverse media om er een relletje van te maken reageert Jenita uiterst sportief op het eerherstel voor Baukje en stuurt haar een kaart met een welgemeende en hartelijke tekst.

Na 1997 hoopt Jenita op een herkansing in de Elfstedentocht, maar die blijf uit. Na een uitstap naar het langebaanschaatsen waar ze ook veel aansprekende resultaten weet te behalen, sluit ze in 2006 haar schaatscarrière af. De keerzijde van het succes en het leven van een topsporter, daar sloot Jenita haar ogen niet voor. Nuchter en realistisch als ze is, weet ze dat er meer in het leven is dan topsport. Van een zwart gat is geen sprake, ‘gewoon de kop der veur’! Van betekenis zijn voor de maatschappij is sindsdien het grote doel.

Baukje Bron

Leeftijd in 1997: 28

Samen met partner eigenaar van een autobedrijf en sloperij

Olderberkoop

Samenwonden, twee kinderen

Baukje:

“Rond mijn twaalfde jaar ben ik lid geworden van schaatsvereniging HCH in Heerenveen. Op de langebaan kon ik goed meekomen, maar op de lange afstand kwam ik het beste tot mijn recht, in 1990 ben ik daarom overgestapt naar het marathonschaatsen. In 1996, een jaar voor de Elfstedentocht, was ik ook goed in vorm en won in dat jaar twee klassiekers. Na het bekend worden dat de Elfstedentocht door zou gaan heb ik bij kennissen een slaapplek geregeld. Voorafgaand aan de Elfstedentocht had ik geen last van stress. Alleen maakte ik me zorgen over mijn schaatsen, als daarmee tijdens de Elfstedentocht maar niets zou gebeuren. Mijn vader, mijn partner Frans en mensen uit Olderbekoop stonden als verzorgers langs de route. Op de Zwette op weg naar Sneek reed ik met Piet Kleine in een grote groep. Gretha en Jenita Smit hadden in deze fase op mij een lichte voorsprong genomen. Het flitste allemaal voorbij, mijn aandacht was vooral gericht op de groep en het ontwijken van de scheuren in het ijs. Klasina en Gretha waren vooruit in de wedstrijd, dat wist ik. Mijn vader riep mij toe: zes minuten, zes minuten, doelend op de achterstand op de eerste vrouwen in de wedstrijd. Later hoorde ik mijn vader roepen: ‘nog drie minuten’! Vanaf Dokkum reed ik achter Hylke Boerstra die voluit reed. Vlak voor de finish passeerden wij met onze groep Jenita Smit. Op Tv-beelden is dat goed te zien. De speaker riep mijn naam niet om, ik dacht gelijk wat gek! Jenita zat inmiddels op een bankje, ik reed langs haar en zei, zoals sporters dat na een wedstrijd tegen elkaar zeggen: ‘ik heb je net ingehaald’. ‘Hoe kom je er bij’, zei ze. Logisch, het was voor haar moeilijk om dat gezien te hebben.

In het FEC ben ik gelijk op Henk Kroes afgestapt en gezegd: ‘Henk, je begaat een grote fout, als je dit zo laat’, zei ik. Hij gaf aan dat de beelden niet terug te zien waren. Er waren inmiddels meer mensen die hadden gezien dat de uitslag niet klopte. Samen met mijn vader ben ik weggegaan nadat we geen poot aan de grond kregen. Ik begon zelfs aan mijzelf te twijfelen. Bij thuiskomst zei mij moeder:’ Wat heb je gedaan, ik word helemaal gek van al die telefoontjes. Het bleek dat er tijdens de Tv-uitzending aandacht aan was geschonken. Tja, dacht ik bij mijzelf, ‘jullie hadden ook niet de jury van de zeilvereniging in moeten zetten om de uitslag op te maken, maar KNSB mensen die daar veel meer ervaring mee hebben.’ Twee dagen later belde Henk Kroes op: We hebben een fout gemaakt, ik weet niet hoe ik het goed moet maken. Over een paar dagen is er een grote paardenkeuring, in het FEC. Graag zouden we jou dan willen huldigen.’ ‘Ok’, zei ik en ben daar ook naar toe gegaan. Eenmaal daar wist ik niet wat ik zag, er was veel pers op afgekomen. Die huldiging maakte wel wat goed, maar niet alles natuurlijk. Ook vond ik het zuur voor Jenita dat ze haar derde prijs moest inleveren. Jenita liet weten het niet erg te vinden om een medaille in te leveren die ze niet gewonnen had. Ook verder reageerde ze heel sportief naar mij toe.”

Bron: It giet oan, zei Kroes